O oddawaniu odpowiedzialności dzieciom

Wakacje się skończyły i nadszedł czas, by życie rodzinne wróciło na dawny, znany tor. Wracają obowiązki i zadania dnia codziennego a dzieci po 2 miesiącach przerwy wracają do szkoły i przedszkola. Towarzyszy temu paleta różnych emocji – radość, ciekawość, ekscytacja a także obawy, zniecierpliwienie czy niechęć. Jako rodzic przyjmuję te emocję i „konteneruję” – daję im przestrzeń pełną akceptacji i szacunku, a jednocześnie chcę wspierać moje dzieci w podejściu opartym na fundamentach otwartości i wiary w siebie.

Jak to rozumiem? To co sobie myślimy, co do siebie w środku mówimy w dużym stopniu kreuje naszą rzeczywistość. Dlatego chcę swoimi działaniami, przykładem i rozmowami z dziećmi wspierać je w formułowaniu przekonań, myśli, zadań, które dodają im wiary w siebie – pokazują im ich wewnętrzny potencjał i moc.

Zaufanie do siebie, gotowość do szukania rozwiązań i otwartość na rezultat, w moim przekonaniu, są bardzo pomocne do spełnionego i szczęśliwego funkcjonowania w świecie i w młodości i dorosłym życiu.

 

Początek roku szkolnego to czas pakowania wyprawki, odnajdywania i kompletowania strojów na w-f, aikido czy basen.

 

To czas pytań:

• Mamo a gdzie jest mój czepek?  
• Mamo a gdzie moje korki na piłkarzyki? 

Pytaniom nie ma końca. O ileż szybciej i pozornie łatwiej byłoby, gdyby to ja wszystko znalazła i włożyła do toreb i worków i miała tak lubiany „święty spokój”. Szybciej tak, ale czy łatwiej. Krótkoterminowo może tak ale w długim terminie wzięłabym na siebie odpowiedzialność za kolejny temat moich dzieci.

Obydwoje są w wieku, gdzie są w stanie (czasem przy dużym wysiłku, czasem zajmuje to dużo czasu i wymaga skupienia a nawet kilku podejść do tematu) sami zadbać o swoje sprawy. Możemy się z pięciolatkiem umówić, że sprawdzę jego przedszkolną wyprawkę – czy są stroje sportowe, szczoteczka, pasta itp. Jednak dziewięciolatce oddaję ten obszar w pełni – chcę by wiedziała, że sama odpowiada za ołówki, gumki w piórniku, skarpetki (i to białe) na w-f.

Pamiętam jak kiedyś usłyszałam od pewnego rodzica, że jest zmęczony tym ciągłym pilnowaniem czy kredki zatemperowane w piórniku czy jest klej itp.?

 

Gdy spytałam dlaczego to robi, usłyszałam, że nie chce by dziecko dostało „minusa”. Dopytywałam dalej co złego jest w dostaniu minusa i usłyszałam, że wtedy dziecko się smuci a on chce dziecku tego oszczędzić.

Pomyślałam, że też chcę smutków oszczędzać swoim dzieciom – tylko jakim kosztem. Nie mam siły by codziennie sprawdzać piórnik i co więcej – nie chcę tego robić! Chcę by moje dziecko wiedziało, że samo może w pełni zadbać o to, czy dostaje minusa czy nie. Czasem dostajemy minusy a czasem nie  - i smutek związany z minusem też jest częścią nauki o życiu.

Chcę uczyć, na miarę ich możliwości oczywiście, kroczek po kroczku, moje dzieci zarówno odpowiedzialności, samodzielności a także wesprzeć ich poczucie sprawczości.

Dlatego, gdy mam wątpliwości czy coś „szybciej” czy lepiej zrobić za moje dzieci, zadaję sobie sama pytania:

• Na ile moje działanie wspiera moje dzieci w świadomości ich wewnętrznej mocy?
• Czego z tej sytuacji uczą się o sobie moje dzieci? Czego uczą się o tym, jak ja je postrzegam?
• Czego też dowiaduje się sama o swoim zaufaniu i wierze w dzieci?